ریشه‌ انقلاب بهمن ۵۷ را باید در سرکوب شدید معترضین و روحانیت در ۱۵ خرداد ۴۲ توسط اسدالله علم جستجو کرد...علم رابط مهمی میان شاه و انگلیس و آمریکا بود...شاه خیلی کار‌ها را توسط علم جلو می‌برد ولی در ‌‌نهایت تصمیم نهایی را خودش می‌گرفت...ظاهرا هیچ کس به اندازه علم مورد اعتماد شاه نبود...شرکت‌هایی که می‌خواستند به ایران اسلحه و کالاهای دیگر بفروشند می‌بایست ابتدا با دفتر علم هماهنگ می‌کردند...همسر اسدالله علم قسمت زیادی از خاطرات را از بین ‌برد.

اسدالله علم خودش را کمی شبیه اعیان انگلیسی می‌کرد...علم در مورد موضوعات مختلف، همیشه تأثیرگذار‌ترین آدم بود...علم زندگی‌اش را وقف شاه کرده بود. زندگی خانوادگی نداشت...آداب و رسوم فرانسوی هیچ‌وقت دست از سر هویدا برنداشت...شاه همیشه فکر می‌کرد بخش فارسی بی‌بی‌سی پر از مخالفان اوست، که حقیقت نداشت...امریکایی‌ها هیچ ‌وقت آدمی شبیه اردشیر زاهدی ندیده بودند. هیچ‌وقت نتوانستند درست و حسابی هضمش کنند...آدم‌های درجه دو برنامه پانوراما صحنه‌هایی از فقر در اصفهان را نشان می‌دادند و شاه هم عصبانی می‌‌شد.

اسدالله علم رسم و رفتارهای ما را دوست داشت. او خودش را کمی شبیه اعیان انگلیسی می‌کرد که اصلاً شبیه پولدارهای آمریکایی نیستند...علم مانع می‌شد شاه کارهایی را بکند...شاه زیاد به علم تکیه می‌کرد. اعتماد شاه را داشت. ارتباطش قطع نمی‌شد. هر روز شاه را می‌دید...علم زندگی‌اش را وقف شاه کرده بود. زندگی خانوادگی نداشت...علم احتمالاً خیلی خوشحال بوده که دارد می‌میرد. به نظر من زمان درستی مُرد. هیچ‌ چیز خوب پیش نرفت.

علم در ضمن این یادداشت‌ها شخصیت خود را به خواننده نشان می‌دهد و از طرف دیگر آن را تقریبا منصفانه نقد می‌کند...دیدگاه طبقاتی علم در این یادداشت‌ها کاملا روشن است...امینی و مصدق، منصور و عبدالناصر و کمونیست‌ها و توده‌ای‌ها و حتی کندی‌ها از تیغ تیز دشنام‌های او در امان نیستند...علم ترجیح می‌دهد نخست‌وزیر باشد و اوضاع مملکت را کاملا اداره کند. او در بسیاری از مطالب خود از سیاست‌های فردی شاه گله‌مند بوده و برای آینده‌ای که شاهدش نبود نگران.